Sosyal medyadan izliyorum.
Festival muhteşem.
Etkinlikler her kesime hitap eder zenginlikte.
Lakin, bu yıl bir kopuş var bende.
Sosyallikten kaçış dense daha iyi.
Bir yılgınlık.
Bir boşvermişlik.
Bir içine kapanış.
Yoksa; sevgili Fehim Dikmen’in yaşarken yazdığı ve bizzat oynadığı Susurluk’un spor tarihi etkinliğini kaçırır mıydım!
Ya da Dr.Burcu Özkan – Onur Uzer’in Atatürk söyleşisine katılmaz mıydım!
Kitap stantlarını dolaşıp ilçemizin birbirinden değerli yazarlarının imza günlerine gitmez miydim!
Gümbür gümbür başlayan ve rengarenk süren festival yürüyüşünde en başta yer almaz mıydım!
Her akşam ayrı bir konser vardı Atatürk Parkı’nda.
Hiç birini izlemedim.
O kalabalığa girmek zor geldi.
Belki o insanların coşkusunu kıskanmaktan korktum.
Bilmiyorum.
Bu festival, Susurluk için muhteşem; benim için alabildiğince sakin geçiyor.
Etkinliklerin tümünden haberim var.
Sağ olsun Belediye Başkan yardımcısı Sevgili Sibel Sarı Kent Konseyi grubunda tüm festival akışını saati saatine paylaşıp davet etti tüm konsey üyelerini.
Davete icabet etmeyi beceremedik.
Sadece festival de değil. Düğünleri de atladık, hediyelerini bir başka günde vermeyi düşünerek.
Koca yaz geçti.
Pelitköy falan yazıp aklınca dalga geçiyor ya birileri.
Orada da kalamadık şöyle gönlümüzce.
Ve yine yeniden sonbaharın gri gökyüzü geldi çattı işte.
Deniz, maviliğini bir başka yaza saklama telaşında.
Dalgalar kumsalı dövüyor.
Yağmur çiseliyor. Biliyorum sonbahar da geçecek hızla.
Önümüz kış…
