Anadolu Lisesi’nde çalışırken boşluk bulduğumda kalörifer dairesine giderdim.
Behçet Abi(Dalkıran) vardı kazanı “yakan. Ordan burdan konuşurduk.
Uzun zayıf parmaklarından sigarası nadir eksik olurdu. Ve sohbete duman tüten elinin işaret parmağını uzatarak şöyle başlardı: ” Bak hocam…..”
Hoştu. Doğaldı. Açık sözlüydü.
Bir gün bana şöyle dedi: ” Bak hocam rahmetli babanı çok severdim, ama sana bir aralar çok kızdım”.
” Hayırdır Behçet Abi dedim. Ne oldu?”
“Sen benim kuşlarımı yazdın”. ” Eyvah,” dedim.
Ben ne bileyim kuşların senin olduğunu; bir kadın geldi, güvercinler evinin bahçesini kirletiyormuş, bir de kanser hastasıyım , dedi. Ben de acıdım, yazdım. Kusura bakma”.
” Yok tanıdıktan sonra seni de sevdim, ondan açtım bu konuyu zaten” dedi.
Gülüştük. Birer çay içtik. Dostluğumuz Behçet Abi ölene kadar sürdü.
…………………..
Ne zamandır geceleri uyuyamıyorum.
Düşünüyorum.
Bir yerde hata yaptık. Ama nerde?
Birden aklıma geldi rahmetli Behçet Abi ile yaptığımız bu sohbet.
Sanırım küçük bir kasaba da yaşadığımızı unutarak gazeteciliğe fazla kaptırmıştık kendimizi.
Gazetecilik yapılanları değil, yapılamayanları yazmak diye bir şey belleyip, hemen tüm belediye başkanları ile kavga ettik mesela.
Özellikle de Tahsin BOZOĞLU ile.
……………………………….
Durumdan vazife çıkartıp” tombala gelirlerini sorduk”. Susurlukspor yöneticilerini kızdırdık.
Yeşil alan olması gereken yerlere , imar izni verilmesine karşı çıktık yer sahiplerini kızdırdık.
Damların şehir dışına çıkması gerektiğini, atıklarının Hatap’a boşaltılmasının dereyi öldürdüğünü yazdık, damcıları kızdırdık.
Laiklik konusunu ısrarla taşıdık köşemize, bizi yanlış anlayan dindarları kızdırdık.
“Hoparlör sesinin çok açık olması ezanın huşu içinde dinlenmesini zorlaştırıyor sesi biraz kıssak” diye öneride bulunduk. Cami altındaki kahvelerde “İçimizden Biri ezan sesinden rahatsız olmuş” diye konuşmuşlar. Cami cemaatini kızdırdık.
Bir ara Ticaret Odası, üyelerine sahip çıkmıyor , gibi bir şey aldık kaleme. Oda yöneticilerini kızdırdık.
“Balıklar ölmesin”, başlıklı yazılarımız okumaktan gına geldi köşemiz takip edenler; bu arada gizli gizli Susurluk çayına atık boşaltan her kim varsa onları kızdırdık.
Seçim üstü tutamadık kendimizi, taraf olduk karşı tarafı kızdırdık. Zaman oldu taraf olduğumuzu eleştirdik. Bu kez taraf olduğumuzu kızdırdık.
Siyaseti alışagelmişin dışına çıkartıp, partilerin isimleri değil de içerikleri ile ilgilendik. Ve bu doğrultuda bazen CHP‘yi , bazen AKP’yi eleştirdik. Her iki partinin yılmaz savunucularını kızdırdık.
Tali yollara kamyon park etmesin yazdık. Bu defa o yoldan ekmek yiyen dostlarımız kızdırdık.
Hepsi bir yana.
Pırıl pırl, yüzünden gülücük eksilmeyen Zeynep’i üzdüm, en çok ona üzüldüm.
Siyasetten elimizi eteğimizi çekme kararı almıştık.
Ama, özellikle bir arkadaşımızın ısrarı ile yeniden sahaya inmeye teşebbüs ettik.
Bunlar çıktı karşımıza.
İlginçtir. Beni sahaya indiren arkadaşımla karşılaşmamak için yol değiştirirken, diğer adaylarla hani derler ya can ciğer kuzu sarması gibi bir şeyim.
Bu nasıl iştir?
Bugün benim doğum günüm.
Kızdırmadıklarım kutluyorlar.
Teselli oluyorum.
Bir de aklımın öfkeme yenik düştüğü zamanlar oluyor zaman zaman.
Farkındayım…
YAZAR: Levent GÜNDOĞAN
