Sevmek ve sevilmek….
Yaratılışta var olan duygu. Ademoğlu’na verilen en kıymetli nişanedir mutluluk adına..
Sevmek …
Fedakarlık değil mi? Gözden kıskanılan, kendinden bir parça olanın verip aldığı her nefes için?
Karşısında ki! üzülmesin, darılmasın gönül koymasın diye uğraşır da durur. Ama kadir bilmeyen yoksundur sevenin verdiği çabadan..
Bazen kırılır paramparça olur hayallerimiz, bazen de yüreğimiz de hissederiz acısını,
Dökülen masumiyetin göz yaşları….
Değil mi ki! boynu bükük kala kalmış kalbin yansımasıdır yanaklarımıza süzülen..
Oysa ki! Elinden kaydığında fark eder yokluğunu anlar neyi neleri kaybettiğini!..
Arkasına baktığında anlar bom boş bir çerçeveden başka bir şeyin kalmadığını..
İster eşler arası, dostları, ister ana evlat arası yanınızda iken bilin sevilmenin cevherini …
Bir kere umudunu kesti mi kalbi o vakit dönüşü olmaz geriye.
Çünkü karşılıksız, menfaat beklemeden bir kerede noktayı koyar , siliverir anıları yüreğinden..
YAZAR: Meliha ATEŞ
