Elini arkasına atmış yavaşça ilerliyordu her zaman gittiği bakkal yolunda. 7 yaşlarında bir erkek çocuğu. Beni ne zaman görse üzerime doğru gelir “Eyüp abi tiyatrolar ne zaman” diye sorardı. Bu karşılaşmamızda sormayınca, “Ne oldu lan paranı mı düşürdün bu ne surat?” diye ben sordum. O da “Yok be Eyüp abi babam bağımlı olmuş ona moralim bozuk” cevabını verdi.
Yoluma devam ederken, attığım her adımda sanki 1 yıl yaşlanıyormuş gibi hissettim kendimi. Eve gelip, yatağıma yattığımda 150 yaşında mezarımda bir ceset oldum.
7 yaşlarında bir çocuğun dert ettiği konu, arkadaşlarıyla oynarken yutulduğu cicozları olmalıydı.
Çınarlı Mahallesi’nde derneği kurarken yeni yetmeydi, istekliydi, çok güzel top oynuyordu. Onu futbol ile ilgili çalışmalarda destekliyor, yaşıtlarıyla futbol maçları, geziler, etkinlikler yapıyorduk. Delikanlı olduğunda onu tutamadık. Babası aldı çalışmaya götürdü olmadı. Kötü alışkanlıklar edindi, yapma dedik dinletemedik.
Ayağından vuruldu, sakat kaldı ölümden döndü. Babası bu evlenmeden adam olmaz dediğinde yapma etme evlendirme dedik. En sonunda maddeden sağlığı bozuldu, yine dedik gel bırak bu işleri dedik arkadaşlarına bak ne güzel çalışıyor, her şeyin bir tedavisi var, yeter ki sen iste dedik ama olmadı karısını canice öldürdü.
Bandırma ve ülke ayağa kalktı, herkes meydanda alkışlar yaptı düdükler çaldı.
Ama ne ölen geri geldi ne de annesinin acısı dindi…
Hayatının baharında bir kadın, uyuşturucu bağımlısı bir insan yüzünden toprağa girdi. Elinden tutulmamış, annesi babası ekmek derdinde koşarken, mahallede kötü rol modeller edinmiş doğaçlama yaşamla birlikte kötü son.
2014 yılından beri Çınarlı ve Paşamescit Mahallelerinde gençlerle çalışmalar yaptığımı Bandırmalılar hatta Bandırmalı olmayanlar bile bilir. Yaşanılan sorunlar sadece o mahallelere özgü değil neredeyse ülkedeki tüm Romanların yaşadığı mahalleler benzer durumda. Okula gitmeyen çocuklar, erken yaşta evlilik, erken yaşta madde kullanımı, yüksek suç oranları, işsizlik, fakirlik, beslenme ve barınma problemleri, ayrımcılık ötekileştirme ve dahası.
Roman gençlerimizin ileriye dönük büyük hayalleri genellikle yok. Eğitim alamadığı için beden işçisi olmaktan ileriye gidemiyorlar, ağzı biraz laf yapar, birazda para olayını çözüp sermaye düzerse işporta yapar. Balık, parfüm, çiçek yada konfeksiyon malzemeleri satar.
Kız çocukları için kader belli, erken yaşta anne ve başında cadı gibi kaynana. Fakirlik,15 yaşında işsiz bir koca. Gençlerin rol modeli yok, anneler babalar akşama sofraya getirecek yemek derdinde. Baba alkol ya da madde bağımlısıysa işler daha vahim.
Sorunların çözümleri için siyasetin ve siyasetçilerin bitmeyen çözümleri var. Ama erzak kolisinden öteye geceni görmedik.
Siyasetin hızlı olduğu dönemlerde belediyeye çöp ve park bahçelere elemanlar alınır sonra 50 sene başa kakılır. Mitingler, seçimler nereye adam lazımsa Romanları toplarlar. Alın davullarınızı, çalgılarınızı gelin bakalım derler. Gelmezsen işten çıkartırız veya yokuş yaparız gibi şekilleri de cabası.
Yoksullukla şekillenmiş bir topluluğu kandırmak, umutlandırmak, küçük şeylerle gönlünü almak kolay.
Ülkede Romanlarla ilgili ulusal ve uluslararası toplantılara katıldım. Rusya ve Avrupa’nın birçok ülkesinden roman dernek başkanları ve siyasetçileri ile tanışıp, röportajlar yaptım. Hükümetlerinin ve belediyelerinin onlar için yaptıklarını gıpta ile dinledim. Açıkçası kıskandım. Bana sorduklarında bende bizim belediyemizde bizi eksik etmez, hep ne istersem verirler dedim. Şehrimizi kötü bilsinler istemedim. Gezi ve bir çalışma yapmak istediği zaman belediye başkanı, vali ya da kaymakamdan izin çıkmasına gerek yokmuş. İlgili kurumdaki memur arkadaşlara inisiyatif vermişler. Ne yapacaklarsa bir istediklerinde iki verip, hatta etkinlik yapmadıklarında arayıp, ne oldu sorun mu oldu yemekleri ya da kaldığınız oteli, şoförü, otobüsü mü beğenmediniz sıkıntı olduysa hemen değiştiririz diye geri dönüş sağlıyorlarmış.
“Bir zincirin gücü onun zayıf halkası kadardır” demiş biri.
Şu anda sadece bizim mahallede değil, Bandırma’nın her mahallesinde çocuklarımız ve kızlarımız tehdit altında. Gençlerin ufkunu açmak, güzel değerler yüklemek, tarihini öğretmek için çabalayan bizler Bandırma Belediyesi’nden gençleri ve ailelerini Çanakkale Şehitlik gezisine götürmek isteyince duvara tosladık.
Belediye’den verilen cevap, “Adil davranmak zorundalarmış. Sırada çok insan varmış”
Eyvallah, saygı duyarız ama bu adaleti başka konularda da çalıştırsanız seviniriz.
Meydanlarda alkış yapmak düdük çalmak işin en kolayı, bizim mahallede her gün düdük çalınıyor, alkış yapılıyor.
Mesele elini taşın altına koymak.
Mesele inisiyatif kullanmak.
Mesele imkan yaratmak.
En önemli meselede sevmek dostum sevmek…
