Cıvıl cıvıl sesleri, neşe dolu bakışları bir o kadar da mutlu yüreklerin birliktelikleri yankılanırdı sokak aralarında..
Unutulmaya yüz tutmuş cocukluklar ve onlar ile yitirilen oyunlar…
Zamanlarını sokaklarda geçiren güneşin batışı ile evlere girilirdi.
Zengini, yoksulu, kasabalısı, köylüsü aralarında paylaşımların, sohbetlerin, kardeşliğin var olduğu çocuklar..
Yenildiklerinde yenilgiyi kabullenen rekabetin olmadığı kişiliklere sahip bir nesil vardı kaybolan..
Hayatın öğreticisi kılavuzuydu mahalle kültürü.
Ellerine geçen her detayı üreticiliği sayesinde eğlenceye çeviren yaratıcı düşünce yapıları vardı. Saygı ve merhamet ile büyüyen, doğa ile iç içe yasayan çevresindeki tüm canlılarla iletişime hâkim kimliklerdi.
Renk renk misketler, bezden bebekler, toplar, topaçlar birer birer raflara kalkan oyunlar.
Teknoloji sınırlı ve yerine göre kullanıldığında sunduğu imkan ve olanakların hakkını yemek de nankörlük olur.
Fakat, aksi gercekleştiğinde çocukluklarımızın fiziksel ve ruhsal gelişimlerine köstek olduğu da ortada.
Tablet ve akıllı telefonların başında geçirdikleri kayıp zaman onların oyun ve yaşam stillerini değiştirerek vaz geçilmez eğlence alanları oldu.
Teknoloji merkezli, hayel güçlerini körelten, tembel, öbür, obezite, düşünmekten yoksun ezberci nesiller türedi.
Bu nedenler de sosyal hayatta sağlıklı iletişim mahrumiyeti doğurdu.
Bizlerin yavaş adımlar ile ilerlediğimiz bu yeni sistemde onlar içinde doğan.
İlgisiz, şöhret düşkünü, lüks hayatlara özenen , sınırları olmayan, sorgulayan bir alt yapıyla donandılar.
Geleceğimize sahip çıkmalıyız. Bundan sonra gelecek nesli kurtarabiliriz.
Ebeveynlerin sevgi ve ilgileri, okuldaki öğrenimin, milliyetçilikten tarihimize, Maneviyattan, aile yapısına kadar değişimi, devletin televizyon ve sanal medya bu kısıtlamaları kanayan yaramıza merhem olacaktır.
Unutmayınız onlar bizim çocuklarımız..
Sizlerden destek bekliyorum .El ele vererek
Teknolojiye esir düşen gelecek için fikirlerinizi de yazarsanız sevinirim.
Esenlikle kalınız..
YAZAR: Meliha ATEŞ
